Stoppen met sporten
Voort, voort, niets te klagen. Zo verhoudt de moderne mens zich tot het eigen lichaam, aldus Midas Dekkers. Drink een borrel, breng je kinderen op de fiets naar school en maak nu en dan een rustige wandeling – veel gezonder dan intensief sporten. F. Ellingmann sprak met de schrijver-bioloog.
(36 minuten)
Bio
Wie in de catalogus van de Koninklijke Bibliotheek naar publicaties op naam van Midas Dekkers zoekt, stuit in eerste instantie op een indrukwekkend aantal vertalingen van titels als Op onderzoek in de natuur, eigenwerk in de vorm van keurige gidsjes over trekvogels en bosleven en zelfs een lesmethode biologie voor het lbo. Laat er geen twijfel overbestaan: Midas Dekkers is bioloog. Maar sindsdien worden de natuurgidsen vervangen door werk waarin Midas eigen, originele persoonlijkheid en stijl doorklinken, al blijft de bioloog nooit ver buiten beeld. Midas (eigenlijk Wandert) Dekkers is in 1946 geboren in Haarlem, maar groeide op in Amsterdam, waar hij ook biologie studeerde. Als student begon hij te schrijven en al gauw publiceerde hij stukjes over dieren in onder andere NRC Handelsblad, de Volkskrant en de VARA-gids.Hij werkte bij het Zoölogisch Museum en als redacteur bij Het Spectrum,tot het schrijven definitief de boventoon ging voeren. De volstrekt eigen – verre van stichtelijke – insteek waarmee hij zijn thema’s te lijf gaat vormt een organisch geheel met zijn abrupte, plastische stijl. Dezelfde stoere, eigenzinnige toon klinkt door in zijn jeugdboeken, waarvoor hij drie Zilveren Griffels en een Vlag en Wimpel heeft ontvangen. In 1985 schreef hij zelfs het Kinderboekenweekgeschenk: Houden beren echt van honing?. Zijn indrukwekkendste boeken zijn echter zonder twijfel Lief dier(1992), een aangenaam lezend, interessant geïllustreerd cultuurhistorisch reuzenessay over bestialiteit (‘Hollandse honden worden vaker gestreeld dan Hollandse vrouwen of mannen. Alleen dat ene plekje blijft onberoerd. Meestal tenminste.’) en De vergankelijkheid (1997), een boek met een vergelijkbare opzet waarin Dekkers zich met de nodige smaak verdiept in dood, verval, het onherroepelijke voortschrijden van de tijd. Veel succes oogstte Dekkers met De Larf,dat in 2002 verscheen. In het boek richt hij zijn pijlen op kinderen en hun ouders. ‘Ik heb het echt aan honderden mensen gevraagd: waarom hebben jullie kinderen? Wat ik aan antwoorden hoor, is een onsamenhangend gestamel: ‘Ik vind het wel gezellig, we hadden vroeger thuis ook zo’n leuk gezin, ik kan de gedachte niet verdragen dat het met mijn dood afgelopen zou zijn’;. Dat zijn toch geen echte redenen op grond waarvan je tweehonderdduizend euro uit gaat geven.’